Wie een product of omgeving ontwerpt, moet rekening houden met duizend en één dingen. Bijvoorbeeld met geluid, akoestiek en andere auditieve omgevingsinvloeden.
Paul Mijksenaar schreef hier ooit in het NRC Handelsblad een mooi artikel over.
Wat zei u, ober?
De meesten van ons gaan uit eten om met partner, vrienden, familie of relaties iets uit of bij te praten. Nooit gaan we naar een restaurant of café om naar middelmatige muziek te luisteren terwijl er volop doorheen gepraat wordt, glaswerk rinkelt, serviesgoed klettert, koffiemachines sissen en allerlei andere storende geluiden at random geproduceerd worden.
Waarom uitbaters van deze gelegenheden toch menen dat er achtergrondmuziek ten gehore moet worden gebracht is een raadsel. Bij toenemende drukte wordt het volume zelfs een flink aantal tanden hoger gezet. Een fatsoenlijk gesprek voeren met drie of vier mensen is dan onmogelijk en met zijn tweeën blijft van enige intimiteit weinig over wanneer je beurtelings in elkaars oor moet tetteren.
Architecten lappen in toenemende mate een fatsoenlijke akoestiek aan hun laars. Kale, soms geheel betegelde wanden en plafonds met hardstenen vloeren doen eigentijds ontworpen restaurants herinneren aan het overdonderende kabaal bij het schoolzwemmen.
Vreemd is dat culinaire recensenten en restaurantgidsen dit grote ongenoegen maar zelden opmerken en er nooit aanleiding in zien om het etablissement onvoorwaardelijk te diskwalificeren.
Mijksenaar, P., 2004. Wat zei u, ober? NRC Handelsblad, 5 juni 2004.
Dit voorbeeld staat in het boek Productergonomie, ontwerpen voor nut, gebruik en beleving, deel 2a, dat over enkele weken verschijnt. Er kon slechts een deel geplaatst worden van het oorspronkelijke artikel. Lees het hele artikel via deze link. In hetzelfde artikel presenteert Paul Mijksenaar ook:
De oplossing
De meest realistische aanpak is om onwillige restauranthouders in hun sop gaar te laten koken en iedereen die wel bereid is zijn luidsprekers te verwijderen of zachter te zetten aan te moedigen een keurmerk voor zichzelf te creëren. Dit keurmerk wordt zichtbaar getoond door het aanbrengen van een solide, geëemailleerd schildje op de gevel. Het keurmerk kan vooraf ook als pictogram worden opgenomen in restaurantgidsen.
Sinds het verschijnen van dit artikel heeft Paul Mijksenaar het voorgestelde schildje ‘Geen muziek’ zelf geproduceerd. Er zijn twee café’s in Amsterdam waar het bij de ingang hangt.
Cafe Welling
J.W. Brouwerstraat 32
(Achter het Concertgebouw, zie foto)
Restaurant Rita en Rosa
Conradstraat 471
(Tegenover Het Parool)
Een mooie ontwikkeling die menselijke communicatie bevordert en (als het om luide muziek gaat) gehoorschade beperkt.
Mijksenaar heeft nog een paar schildjes beschikbaar. Welke café’s en restaurants volgen?
